Als voormalig ICT-technicus kent Wijnand (52) de harde realiteit van dakloosheid sinds een jaar van binnenuit. Vanuit zijn ervaring zet hij zich nu in als belangenbehartiger bij het Straat Consulaat en diverse cliëntenraden. Via Recht op een Thuis werkt hij aan zijn missie: de regering houden aan hun belofte om dakloosheid vóór 2030 uit te bannen. Dit is het verhaal van iemand die zijn stem gebruikt om anderen te helpen die dat zelf niet kunnen.
“Ik ben Wijnand, 52 jaar en tot voor kort werkzaam als ICT-technicus. Nu, een jaar dakloos, zet ik mijn ervaring in als vrijwilliger en belangenbehartiger bij het Straat Consulaat. Ook ben ik lid van de cliëntenraad van Kessler Perspectief en de klankbordgroep Beschermd Wonen. In mijn vrije tijd fotografeer ik en ben ik actief als radiozendamateur.”
Waarom heb je besloten je aan te sluiten bij Recht op een Thuis?
“Als belangenbehartiger zag ik al snel dat dakloosheid geen lokaal probleem is. De regering heeft beloofd dit voor 2030 uit te bannen. Door landelijk onze krachten te bundelen, kunnen we hen aan die belofte houden. Via dit panel willen we dakloosheid zichtbaar op de politieke agenda krijgen én houden. Met voldoende politieke wil is dit probleem oplosbaar.”
Wat hoop je te bereiken met je deelname aan dit panel?
“Ik wil de regering wijzen op hun verplichtingen, zoals vastgelegd in het Lissabon-verdrag. Als we maar hard genoeg aan de bel trekken, moeten er deuren opengaan. Als panel kunnen we zichtbaar maken wat er speelt. Nu ik zelf dakloos ben, heb ik de tijd en energie om hier volledig voor te gaan.”
Wat is jouw persoonlijke ervaring met dakloosheid?
“Dit jaar als dakloze heeft mijn ogen geopend. De hoeveelheid dakloze mensen en de diversiteit aan problemen is schokkend. Nu ik een slaapzaal en woonkamer met hen deel, zie ik hoe schaamte en gebrek aan energie veel mensen ervan weerhouden hun stem te laten horen. Daarom spreekt slechts een kleine groep zich uit. Dat moet veranderen.”
Welke verandering zou jij het liefst zien in het beleid?
“De huidige opvang lost het probleem niet op. Al honderd jaar bieden we eten en een slaapzaal, maar het aantal daklozen blijft groeien. We hebben structurele oplossingen nodig: voldoende betaalbare woningen en goede regelingen voor mensen die intensieve zorg nodig hebben. Het beleid moet zich richten op preventie en duurzame oplossingen.”
Waarom is ervaringskennis belangrijk bij het oplossen van dakloosheid?
“Beleidsmakers weten niet hoe het voelt om een briefadres aan te vragen of hoe pijnlijk de oordelen zijn. Je bent als een pingpongbal die overal heen wordt geslagen. Als ervaringsdeskundigen kunnen wij die realiteit overbrengen aan beleidsmakers en politici. Onze kennis is onmisbaar voor effectief beleid. Alleen samen kunnen we dakloosheid oplossen.”