Het scheiden van wonen en zorg is een leidend principe van het Nationaal Actieplan Dakloosheid: Eerst een Thuis. Aan wonen mogen in beginsel geen voorwaarden worden gesteld aan dakloze mensen, die niet ook voor andere mensen gelden.
De realiteit
Helaas is de praktijk heel anders. Wanneer dakloze mensen uit de maatschappelijke opvang doorstromen naar een eigen woning is die woning niet geheel eigen. De norm is nog altijd dat zij dan geen eigen huurcontract krijgen. Het contract komt dan op naam van de zorgverlener te staan. De dakloze persoon moet het eigen huurcontract ‘verdienen’. Dit noemen we ook wel intermediaire huurcontracten of omklapcontracten.
De consequenties: Rechtsonzekerheid en discriminatie
Deze gang van zaken is in strijd met fundamentele rechten: het recht op huisvesting en het verbod op discriminatie. Het tast de rechtsbescherming, autonomie en zelfbeschikking aan van dakloze personen, en is gebaseerd op vooroordelen over deze groep.
Dat dit principe centraal staat in het Nationaal Actieplan Dakloosheid is niet verwonderlijk. Het actieplan beoogt immers een fundamentele verschuiving van opvang naar wonen, met het recht op huisvesting als basis. Zolang intermediaire huur en omklapcontracten de standaard blijven, is deze transformatie onmogelijk.
In dit document ‘Scheiden van wonen en zorg‘ maken de onafhankelijke belangenbehartigers verenigd in Dakloosheid Voorbij! en SamenThuis2030 duidelijk waarom scheiden van wonen en zorg zo cruciaal is. Het actieplan is ondertekend door de VNG, AEDES en Valente. Dit document is bedoeld voor hen en hun leden.